Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a loathing

  • 1 exosus

    loathing, fiercely hating, despising.

    Latin-English dictionary of medieval > exosus

  • 2 fastīdium

        fastīdium ī, n    nausea, squeamishness, loathing, distaste, aversion: cibi: Magna movet stomacho fastidia, H.: veteris quercūs, Iu.: oculorum. —Fig., dislike, aversion, disgust, fastidiousness, excessive nicety: ab aliquā re fastidio quodam abalienari: est fastidi delicatissimi: audiendi: insolens domesticarum rerum: fastidio esse alquibus, Ta.: nec id fit fastidio meo: spectatoris fastidia ferre superbi, H.—Scornful contempt, haughtiness, pride: quorum non possum ferre fastidium: efferri fastidio et contumaciā: superba pati fastidia, V.: Oderunt fastidia divi, Tb.
    * * *
    loathing, disgust; squeamishness; scornful contempt, pride; fastidiousness

    Latin-English dictionary > fastīdium

  • 3 fastidium

    fastīdĭum, ĭi, n. [cf. 2. fastus], a loathing, aversion for any thing, esp. for any sort of enjoyment (very freq. and class.; cf. taedium, nausea, etc.).
    I.
    Lit., nausea, squeamishness, loathing, distaste for food:

    cibi satietas et fastidium,

    Cic. Inv. 1, 17, 25:

    mel fastidium creat,

    Plin. 22, 24, 50, § 109:

    fastidium abigere,

    id. 23, 9, 81, § 161:

    auferre,

    id. 19, 8, 38, § 127:

    discutere,

    id. 23, 1, 27, § 54:

    detrahere,

    id. 22, 25, 74, § 155.—In plur.:

    magna movet stomacho fastidia, etc.,

    Hor. S. 2, 4, 78; 2, 2, 14; 2, 6, 86; Juv. 14, 184; Plin. 26, 7, 25, § 41 al.—
    2.
    Esp. of a spoiled, pampered taste, niceness, daintiness, delicacy, Varr. R. R. 3, 9, 18: tantum in illis esse fastidium;

    ut nollent attingere nisi eodem die captum piscem,

    Sen. Q. N. 3, 18; cf. Vulg. Ezech. 16, 31.—
    B.
    Transf. to sight:

    oculorum in hominum insolentium indignitate fastidium,

    Cic. Fam. 2, 16, 2.—
    II.
    Trop., dislike, aversion, disgust, fastidiousness.
    A.
    In gen.:

    ab aliqua re celerrime fastidio quodam et satietate abalienari,

    Cic. de Or. 3, 25, 98; cf.: si (eloquentia) et ex copia satietatem et ex amplitudine fastidium tulerit, Quint. 5, 14, 30:

    nescis quantum interdum afferat hominibus fastidii, quantum satietatis,

    Cic. Mur. 9, 21:

    satiari fastidio similitudinis,

    id. de Or. 3, 50, 193:

    nulla voluptas est, quae non assiduitate fastidium pariat,

    Plin. 12, 17, 40, § 81:

    vitato assiduitatis fastidio,

    Suet. Tib. 10:

    rudem esse omnino in nostris poëtis, aut inertissimae segnitiae est, aut fastidii delicatissimi,

    Cic. Fin. 1, 2, 5:

    quae habent ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium,

    id. Tusc. 4, 10, 23:

    audiendi,

    id. Opt. Gen. 4, 12:

    insolens domesticarum rerum,

    id. Fin. 1, 3, 10:

    omnis stultitia laborat fastidio sui,

    Sen. Ep. 9 fin.:

    nec id fit fastidio meo,

    Cic. Phil. 12, 8, 20:

    ne sit fastidio Graecos sequi,

    Plin. 7, 1, 1, § 8:

    ipsum lignum in fastidio est,

    is despised, id. 12, 19, 42, § 91; cf.:

    aliquid fastidio damnare,

    id. 11, 2, 1, § 4: non omnia (i. e. arbores) in omnibus locis nasci docuimus, nec translata vivere: hoc alias fastidio evenit, fastidious or delicate nature, id. 16, 32, 58, § 134.—In plur.:

    non tam ea, quae recta essent, probari, quam quae prava sunt, fastidiis adhaerescere,

    Cic. de Or. 1, 61, 258; cf.:

    spectatoris fastidia ferre superbi,

    Hor. Ep. 2, 1, 215:

    opem ferre poëtis antiquis contra fastidia nostra,

    id. S. 1, 10, 7:

    matri longa decem tulerunt fastidia menses,

    Verg. E. 4, 61.—
    B.
    In partic. (with the notion of fastus predominating), scornful contempt, haughtiness, pride (syn.:

    elatio, vanitas, arrogantia, superbia, fastus): ex eorum (divitiorum) fastidio et superbia (regna) nata esse commemorant,

    Cic. Rep. 1, 32 Mos. N. cr.; cf.:

    superbiam magno opere, fastidium arrogantiamque fugiamus,

    id. Off. 1, 26, 90; id. Agr. 1, 7, 20; cf.:

    superbia et fastidio amplissimos honores repudiare,

    Plin. Pan. 55, 4:

    si essent arrogantes, non possem ferre fastidium,

    id. Phil. 10, 9, 18:

    efferri fastidio et contumaciā,

    Cic. Lael. 15, 54.—In plur.:

    superba pati fastidia?

    Verg. E. 2, 15:

    oderunt fastidia divi,

    Tib. 1, 8, 69:

    qui tulerit Meroes fastidia longa superbae,

    Calp. E. 11, 50:

    veteris fastidia quercus,

    Juv. 14, 184.

    Lewis & Short latin dictionary > fastidium

  • 4 taedio

    taedĭo, āvi, ātum, 1, v. n. [taedium], to feel loathing or disgust, to be weary (postclass.):

    neque umquam taediavit,

    Lampr. Alex. Sev. 29:

    cor taedians,

    Tert. adv. Jud. 11 med.:

    animal taedians,

    loathing its food, Veg. Vet. 1, 17; 3, 2; 3, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > taedio

  • 5 corrūgō (conr-)

        corrūgō (conr-) —, —, āre    [com- + rugo], to wrinkle, corrugate: nares, i. e. produce loathing, H.

    Latin-English dictionary > corrūgō (conr-)

  • 6 satiās

        satiās —, f    [satis].—Only nom. sing, a sufficiency, abundance, plentifulness: dabitur satias supplici, full satisfaction, Att. ap. C.— Satisfied desire, satiety, weariness, loathing: Studiorum istorum, T.: satias amoris in uxore, L.
    * * *
    sufficiency, abundance; distaste caused by excess

    Latin-English dictionary > satiās

  • 7 satietās

        satietās ātis, f    [satis], a sufficiency, abundance, adequacy (old or late): ad satietatem copiā commeatuum instructus, Cu.— A being sated, fullness, satiety, loathing, weariness, disgust: cibi: incautos ad satietatem trucidabitis, L.: non metu aliquo adfecti, sed satietate exierunt: provinciae: dominationis, S.: gloriae, Cu.: ante inimicos satietas poenarum suarum cepisset, quam, etc., L.: rerum omnium... vitae: omnibus in rebus similitudo est satietatis mater: amicitiarum satietates.
    * * *
    satiety; the state of being sated

    Latin-English dictionary > satietās

  • 8 taedet

        taedet —, —, ēre, impers.    [1 TV-], it excites loathing, disgusts, offends, wearies: taedet ipsum Pompeium, Pompey is disgusted: me, T.: cottidianarum harum formarum, T.: homines, quos libidinis infamiaeque suae taedeat: talium civium vos: taedet caeli convexa tueri, V.
    * * *
    be tired/weary/sick (of) (w/GEN or INF+ACC of person); be disgusted/offended

    Latin-English dictionary > taedet

  • 9 taedium

        taedium ī, n    [taedet], weariness, irksomeness, tediousness, loathing, disgust: cum oppugnatio obsidentibus taedium adferat, L.: sollicitum, H.: taedia subeunt animos, Iu.: rerum adversarum, S.: meae si te ceperunt taedia laudis, V.: longi belli, O.
    * * *
    weariness; tedium

    Latin-English dictionary > taedium

  • 10 abominatio

    aversion, detestation, loathing

    Latin-English dictionary > abominatio

  • 11 aspernamentum

    despising, loathing, hatred

    Latin-English dictionary > aspernamentum

  • 12 aversio

    loathing, abhorrence; distraction (of attention/from the point); (for) lump sum

    Latin-English dictionary > aversio

  • 13 fastidium

    I.
    disgust, dislike, sqeamishness / scorn, disdain, haughtiness.
    II.
    aversion, loathing

    Latin-English dictionary of medieval > fastidium

  • 14 aversio

    āversĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    a turning away; only in the adverb. phrases,
    A.
    Ex aversione, from behind: illi de praesidio insecuti ex aversione legatos jugulārunt, Auct. B. Hisp. 22 Moeb.—
    B.
    In the Latin of the jurists: per aversionem or aversione emere, vendere, locare, etc., to buy, sell, etc., something, with a turning away, turned away, i. e. without accurate reckoning, in the gross, by the lot, Dig. 18, 6, 4; 18, 1, 62; 14, 2, 10; 19, 2, 36; 14, 1, 1 al.—
    II.
    A.. In rhet., a turning away, a figure by which the orator turns the attention of his hearers from the theme before them, a kind of apostrophe (e. g. Cic. Cael. 1; id. Rosc. Am. 49; Verg. A. 4, 425), Quint. 9, 2, 39; Aquil. Rom. 9, p. 102 Ruhnk. Frotsch.—
    B.
    Trop., aversion, loathing (post-class.):

    non metu mortis se patriam deserere, sed Deorum coactum aversione, Dictys, Bell. Troj. 4, 18: aversione stomachorum di laborant,

    Arn. 7, p. 231.

    Lewis & Short latin dictionary > aversio

  • 15 aversor

    1.
    āversor, ātus, 1, v. dep. freq. [id.], to turn one ' s self from, to turn away (from displeasure, contempt, loathing, shame, etc.).
    I.
    In gen.: nulla vis tormentorum acerrimorum praetermittitur;

    aversari advocati et jam vix ferre posse,

    Cic. Clu. 63, 177:

    haerere homo, aversari, rubere,

    id. Verr. 2, 2, 76 fin.
    II.
    Esp.: aliquem or aliquid, to turn away a person or thing from one ' s self, to send away, repulse, reject, refuse, decline, shun, avoid:

    filium (consul) aversatus,

    i. e. not permitting his presence, Liv. 8, 7, 14 Drak.:

    afflictum non aversatus amicum,

    Ov. P. 2, 3, 5:

    principes Syracusanorum,

    Liv. 26, 31, 4:

    aversatur [dicentem],

    Tac. Or. 20 Halm:

    petentes,

    Ov. M. 14, 672; 1, 478; 10, 394 al.:

    preces,

    Liv. 3, 12, 9:

    effeminatas artes,

    Plin. Pan. 46, 4 Schwarz; so,

    crimina,

    Ov. Am. 3, 11, 38:

    honorem,

    id. F. 1, 5:

    sermonem,

    Tac. A. 6, 26:

    adulationes,

    Suet. Tib. 27 Oud.:

    latum clavum,

    id. Vesp. 2:

    imperium,

    Curt. 3, 10:

    scelus,

    id. 6, 7.—With inf.: aversati sunt proelium facere, declined, Auct. B. Hisp. 14.
    Pass.:

    vultu notare aversato,

    Aur. Vict. Epit. 28.
    2.
    āversor, ōris, m. [id.], a thief, pilferer, embezzler (cf. averto, I. B.):

    pecuniae publicae,

    Cic. Verr. 2, 5, 58, § 152.

    Lewis & Short latin dictionary > aversor

  • 16 conrugo

    cor-rūgo ( conr-), no perf., ātum, 1, v. a., to make full of wrinkles, to wrinkle, corrugate (very rare):

    olivam,

    Col. 12, 50, 19; cf.

    acina,

    id. 12, 39, 3.— Poet.:

    ne sordida mappa Corruget nares,

    i. e. produce loathing, cause disgust, Hor. Ep. 1, 5, 23 (cf. Quint. 11, 3, 80).

    Lewis & Short latin dictionary > conrugo

  • 17 corrugo

    cor-rūgo ( conr-), no perf., ātum, 1, v. a., to make full of wrinkles, to wrinkle, corrugate (very rare):

    olivam,

    Col. 12, 50, 19; cf.

    acina,

    id. 12, 39, 3.— Poet.:

    ne sordida mappa Corruget nares,

    i. e. produce loathing, cause disgust, Hor. Ep. 1, 5, 23 (cf. Quint. 11, 3, 80).

    Lewis & Short latin dictionary > corrugo

  • 18 fastidio

    fastīdĭo, īvi, or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio).
    I.
    Lit.
    A.
    Neutr.:

    bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis?

    Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.:

    fastidientis stomachi est multa degustare,

    Sen. Ep. 2:

    majus infundam tibi Fastidienti poculum,

    Hor. Epod. 5, 78:

    ut fastidis!

    Plaut. Men. 1, 2, 58.—
    B.
    Act. (perh. not till the Aug. per.):

    num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque?

    Hor. S. 1, 2, 115:

    olus,

    id. Ep. 1, 17, 15:

    pulmentarium,

    Phaedr. 3, 7, 23:

    cactos in cibis,

    Plin. 21, 16, 57, § 97:

    fluvialem lupum,

    Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59:

    euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet,

    disgusting, Plin. 25, 7, 38, § 79:

    aures... redundantia ac nimia fastidiunt,

    Quint. 9, 4, 116.—
    II.
    Trop., of mental aversion, to be disdainful, scornful, haughty; to disdain, despise, scorn.
    A.
    Neutr.:

    ut fastidit gloriosus!

    Plaut. Curc. 5, 2, 34:

    vide ut fastidit simia!

    id. Most. 4, 2, 4:

    in recte factis saepe fastidiunt,

    Cic. Mil. 16, 42.—
    (β).
    With gen. (like taedet):

    fastidit mei,

    Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15:

    bonorum,

    Lucil. ib. 18.—
    B.
    Act. (perh. not before the Aug. per.).
    (α).
    With acc.:

    (populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit,

    Hor. Ep. 2, 1, 22:

    vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis,

    id. Ep. 1, 14, 2:

    lacus et rivos apertos,

    id. ib. 1, 3, 11:

    vitium amici,

    id. S. 1, 3, 44:

    preces alicujus,

    Liv. 34, 5, 13:

    hoc lucrum,

    Quint. 1, 1, 18:

    grammatices elementa tamquam parva,

    id. 1, 4, 6:

    minores,

    Mart. 3, 31, 5:

    omnes duces post Alexandrum,

    Just. 14, 2:

    dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus),

    Tac. A. 13, 1:

    ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus,

    Quint. 5, 13, 22:

    oluscula,

    Juv. 11, 80.—

    Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc.,

    Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.—In the part. perf.:

    laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero,

    Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.:

    aliquem non fastiditis annumerare viris,

    id. ib. 2, 120:

    vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro,

    Juv. 10, 270.—In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem dare... fastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. § 15.—In the part. fut. pass. with supine:

    quia (verba) dictu fastidienda sunt,

    Val. Max. 9, 13, 2.—
    (β).
    With an object-clause:

    a me fastidit amari,

    Ov. R. Am. 305:

    jocorum legere fastidis genus,

    Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127:

    fastidit praestare hanc inferioribus curam,

    Quint. 2, 3, 4:

    fastidit balsamum alibi nasci,

    Plin. 16, 32, 59, § 135:

    an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant?

    Curt. 4, 14, 16 et saep.:

    ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere,

    Liv. 10, 8, 7:

    plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios,

    id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.—Hence,
    1.
    Adv.: fastīdĭenter, disdainfully, scornfully:

    parentibus fastidienter appellatis,

    App. M. 5, p. 166, 11.—
    2.
    Part.: fastīdītus, a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.):

    ne me putes studia fastiditum,

    Petr. 48.

    Lewis & Short latin dictionary > fastidio

  • 19 fastiditas

    fastīdĭtas, ātis, f., i. q. fastidium, a loathing, aversion, Cassiod. Var. 7, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > fastiditas

  • 20 recusatio

    rĕcūsātĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    In gen., a declining, refusal.
    A.
    Lit. (good prose):

    disputationis,

    Cic. de Or. 2, 7, 26:

    cotidiana mea recusatio, Hirt. B. G. prooem. § 1: sine ullā recusatione,

    Cic. Phil. 7, 4, 13:

    sine recusatione,

    id. Cat. 3, 2, 5; * Caes. B. C. 3, 90. —
    B.
    Transf.:

    stomachi,

    loathing, nausea, Petr. 141, 6.—
    II.
    In partic., in jurid. lang.,
    A.
    An objection, protest:

    neque haec tua recusatio confessio sit captae pecuniae,

    Cic. Clu. 53, 148:

    poena violatae religionis justam recusationem non habet,

    id. Leg. 2, 16, 41. —
    B.
    A plea in defence, counter-plea (opp. petitio):

    judiciale (genus orationum) habet in se accusationem et defensionem, aut petitionem et recusationem,

    Cic. Inv. 1, 5, 7; 2, 4, 11; Quint. 4, 4, 6; 5, 6, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > recusatio

См. также в других словарях:

  • Loathing — Loath ing, n. Extreme disgust; a feeling of aversion, nausea, abhorrence, or detestation. [1913 Webster] The mutual fear and loathing of the hostile races. Macaulay. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • loathing — index alienation (estrangement), hatred, malice, odium, phobia Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • loathing — (n.) abhorrence, mid 14c., verbal noun from LOATHE (Cf. loathe) …   Etymology dictionary

  • loathing — abhorrence, detestation, abomination, hate, hatred (see under HATE vb) Analogous words: aversion, *antipathy: repugnance, repellency, distaste (see corresponding adjectives at REPUGNANT) Antonyms: tolerance …   New Dictionary of Synonyms

  • loathing — [n] abhorrence contempt, detestation, disgust, dislike, enmity, hatred, repugnance, revulsion; concept 29 …   New thesaurus

  • loathing — [lōth′iŋ] n. [ME lothynge] intense dislike, disgust, or hatred; abhorrence SYN. AVERSION …   English World dictionary

  • loathing — noun ADJECTIVE ▪ absolute, deep, intense ▪ undisguised ▪ mutual VERB + LOATHING ▪ be filled with …   Collocations dictionary

  • loathing — loath|ing [ˈləuðıŋ US ˈlouð ] n [singular, U] a very strong feeling of hatred loathing for ▪ her loathing for her first husband loathing of ▪ a loathing of war ▪ The nightmare left her with a sense of fear and loathing …   Dictionary of contemporary English

  • loathing — n. 1) deep, intense loathing 2) loathing for * * * [ ləʊðɪŋ] intense loathing deep loathing for …   Combinatory dictionary

  • loathing — [[t]lo͟ʊðɪŋ[/t]] N UNCOUNT Loathing is a feeling of great dislike and disgust. Deacon made no secret of his loathing of Bayldon... She looked at him with loathing …   English dictionary

  • Loathing — Loathe Loathe (l[=o][th]), v. t. [imp. & p. p. {Loathed} (l[=o][th]d); p. pr. & vb. n. {Loathing}.] [AS. l[=a][eth]ian to hate. See {Loath}.] 1. To feel extreme disgust at, or aversion for. [1913 Webster] Loathing the honeyed cakes, I Ionged for… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»